Petrus Montanus as a Phonetician and a Theoretician
Petrus Montanus’ (1594/95–1638) book on phonetics, De Spreeckonst (1635), which was intended to apply to all languages, could have been an epoch-making standardwork on phonetics, if it had been read and studied more widely. Although he characterized Spreeckonst as a difficult theory he intended it to be an easy textbook. However, Montanus’ terminology made the book almost unreadable.
In the first section special attention is paid to Montanus’ idea that all aspects of his object of inquiry (i.e. the spoken language) had to be characterized as aptly and precisely as possible, after having examined the object (a). Next, (in section 2), an attempt is made to clarify Montanus’ opinion that the precise determination of objects (actually, the result of his scientifc inquiry) should function as a perfect didactic tool for his readers (b). Through names’ the reader could learn to produce speech sounds even better than by simply practising their production. Indeed, Spreeckonst was meant to be both a theory and a practical handbook. This can be explained by pointing out the two functions names had: they were instruments of knowledge (a) and instruments of learning (b). As shown in section 3 Montanus was directly influenced by Simon Stevin (1548–1620) with regard to (b).
In section 4 it is shown that, in essence, the first idea (a) can be traced back to Socrates’ ideas on names, as Plato had Socrates defend them in his Cratylus. The other idea (b) can be traced back to Cratylos’ ideas on names, which were unfolded and discussed in the same work.
Section 5 analyses the sorts of names Montanus actually used. A complete survey of the names of Montanus’ distinctions of speech sounds is presented in this section.
In the concluding section (6) an indication is made of the astonishing results of Montanus’ analyses of spoken language.
References (34)
References
A.
Primary sources
Anonymus [by members of the ‘Kamer In Liefde Bloeyende’, Amsterdam]. 1584. Twe-spraac vande Nederduitsche Letterkunst, ófte vant Spellen ende Eygenschap des Nederduitschen Taals. Uytghegheven by de Kamer In Liefde Bloeyende “Flourishing in Love”. Amsterdam: Christoffel Plantyn. [See Dibbets 1985 for a new ed.]
Ende, Casparus van den (1614–1681/1695). 1669. Le Gazophilace de la Langue Francoise et Flamande. [= vol.I1]; Schatkamer, der Nederduytsche en Francoysche Tale. [= vol.II1]. 2nd. enl. ed. 1654–56.) Rotterdam: Jean Naeran. [1st ed. 1654–56]
Meijer, Lodewijk (1629–1681). 1688. Nederlandtsche Woorden-schat, verdeelt in Bastaardtwoorden, Konstwoorden, verouderte Woorden. 6th. enl. ed. [1st ed. 1654] Amsteldam [= Amsterdam]: Hendrik Boom en de wed. van Dirk Boom.
Montanus, Petrus (1594/95–1638). 1635. Bericht van een niewe konst, genaemt De Spreeckonst: ontdeckt ende beschreeven door Petrus Montanus van Delft, bedienaer van Goots Woort inden Niewen Hoorn. Delft: Jan Pietersz. Waalpot. [See Caron 1964 for new ed.].
Pars, Adriaan (1641–1719). 1701. Index Batavicus of Naamrol van de Batavise en Hollandse Schrijvers van Julius Caesar af tot dese tijden toe. Leiden: Abraham de Swart.
Plato (427–347 B.C.). 1970. Plato in twelve Volumes. IV. Cratylus – Par-menides – Greater Hippias – Lesser Hippias, with an English translation by H. N. Fowler of Western Reserve University. 3–191. Cambridge, Mass.: Heinemann. Univ. Press. [First published in 1926; most recent reprint, 1970.]
Stevin, Simon (1548–1620). 1586. “Uytspraeck vande Weerdichheyt der Duytsche Tael”. De Beghinselen der Weegconst, beschreeven door Simon Stevin van Brugghe. bB-dD4. Leyden: Christoffel Plantyn, Francoys van Raphelingen. [Repr. The Principal Works of Simon Stevin. I1, 59–93. Amsterdam, 1955.]
B.
Secondary sources
Aarts, Flor G. A. M.. 1968. “Some Notes on Petrus Montanus’ Spreeckonst and the Pronunciation of English”. English Studies 491.229–34.
Caron, Willem J. H., ed. 1964. Petrus Montanus (159495–1638), De Spreeckonst. Uitgegeven en ingeleid. (=
Trivium 5.) Groningen: J.B. Wolters.
Chomsky, Noam and Morris Halle. 1968. The Sound Pattern of English. New York & London: Harper & Row.
Dibbets, Geert R. W. 1984. “De woorden-schat uit Petrus Montanus’ Spreeckonst
”. Voortgang, Jaarboek voor de Neerlandistiek 51.69–80.
Dibbets, Geert R. W., ed. 1985. Twe-spraack vande Nederduitsche letterkunst. Ingeleid, geïnterpreteerd, van kommentaar voorzien en uitgegeven. Assen & Maastricht: van Gorcum.
Dibbets, Geert R. W. 1981. Review of Wirth-van Wijk (1980). De Nieuwe Taalgids 741.556–60.
Hulsker, Jos L. M. 1985. “Een formele analyse van Petrus Montanus’ Spreeckonst
”. Voortgang, Jaarboek voor de Neerlandistiek 61.139–77.
Hulsker, Jos L. M. 1986. “Simon Stevin en Petrus Montanus (en Spiegel?)”. Leuvense Bijdragen 751.289–306.
Hulsker, Jos L. M. 1987a. “Petrus Montanus’ Spreeckonst: Opzet, methodische werkwijze en uitwerking. I”. Gramma 111.1–13.
Hulsker, Jos L. M. 1987b. “Petrus Montanus’ Spreeckonst: Opzet, methodische werkwijze en uitwerking. II”. Gramma 121.101–25.
Hulsker, Jos L. M. Forthcoming. “Hoochte des Geluits en de syllabestruktuur in Petrus Montanus’ Spreeckonst
”. [To appear in Forum der Letteren.]
Knol, Jan. 1983. “Het interpreteren en begrijpen van een oude foneticus”. Forum der Letteren 241.37–43.
Kretzmann, Norman. 1971. “Plato on the correctness of names”. American Philosophical Quarterly 81.126–38.
Peeters, Leopold. 1982. “Taalkunde en wetenschap in de zestiende eeuw, en het ontstaan van het Nederlands trivium”. Leuvense Bijdragen 711.7–29.
Rijlaarsdam, Jetske C. 1978. Platon über die Sprache: Ein Kommentar zum Kratylos. Mit einem Anhang über die Quelle der Zeichentheorie Ferdinand de Saussures. Utrecht: Bohn, Scheltema & Holkema.
Sievers, Eduard (1850–1932). 1901. Grundzüge der Phonetik. 5th rev. ed. Leipzig: Breitkopf & Härtel. [1st ed., 1876.]
Trommelen, Mieke. 1983. The Syllable in Dutch, with Special Reference to Diminutive Formation. Dordrecht: Foris.
Verburg, Pieter A. 1951. Taal en functionaliteit, een historische-critische studie over de opvattingen aangaande de functies der taal vanaf de prae-humanistische philologie van Orléans tot de rationalistische linguistiek van Bopp. Wageningen: H. Veenman & Zonen.
Verschuur, Andries. 1924. Een Nederlandsche Uitspraakleer der 17e Eeuw, De Spreeckonst van Petrus Montanus van Delft (1635). Amsterdam: Swets & Zeitlinger.
Vos, Andries L. 1962. Tradition and Innovation in Petrus Montanus’ “The Art of Speech” (1635). Unpubl. diss. (Ph. D), Univ. of Edinburgh.
Vooys, Cornelis G. N. de. 1931. Geschiedenis van de Nederlandse taal, in hoofdtrekken geschetst. Groningen: Wolters. [Repr., 1975.]
Wirth-van Wijk, Louise E. 1980. Uit en rondom de Spreeckonst van Petrus Montanus (1635). Assen: van Gorcum.
Wirth-van Wijk, Louise E. 1981a. “Montanus, de tweeklanken en de ‘onvrije snapklinking’. De Nieuwe Taalgids 741.17–22.
Wirth-van Wijk, Louise E. 1981b. “Dat kan een schaep mercken”. De Nieuwe Taalgids 741.404–06.
Wirth-van Wijk, Louise E. 1982. “De ‘Franse úu’”. De Nieuwe Taalgids 751.130–34.
Wirth-van Wijk, Louise E. 1983. “Tweeklanken oud en nieuw”. Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde 991.205–16.
Wijk, Louise E. van. 1950. “De ontwikkeling van de oudg. û in het Nederlands en Zweeds”. Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde 671.161–208.
Cited by (1)
Cited by one other publication
Koerner, E. F. Konrad
1993.
Historiography of Phonetics: the State of the Art.
Journal of the International Phonetic Association 23:1
► pp. 1 ff.
This list is based on CrossRef data as of 3 august 2024. Please note that it may not be complete. Sources presented here have been supplied by the respective publishers.
Any errors therein should be reported to them.