Vol. 27:1 (2003) ► pp.27–43
Wspólnoty Europejskie wobec problemów językowych
Rok 2001 został proklamowany przez Radę Europy, a następnie przez Unię Europejskþ Rokiem Języków, głównie celem uhonorowania europejskich języków mniejszościowych. Na tę okazję Komisja Unii Europejskiej przedstawiła raport Les Européens et les langues. Raport został opracowany w sposób rutynowy, podobnie jak cała seria podobnego typu raportów i opracowań dot. opinii Europejczyków na najróżniejsze tematy. Dowiadujemy się z niego, że Europejczycy posługujþ się jako pierwszym językiem obcym angielskim (41%), następnie francuskim (19%) oraz niemieckim (10%). Niestety, omawiany raport zawiera mnóstwo błę dów rzeczowych i metodologicznych oraz absurdalnych konkluzji. Najważniejsze dotyczþcþ definicji języka ojczystego i takich niedorzeczności jak konstatacja, że języki ojczyste sþ najczęś ciej językami narodowymi. Raport nie wymienia wśród języków ojczystych katalońskiego, którym posługuje się w Europie więcej lokutorów niż irlandzkim, luksemburskim i duńskim, wziętymi razem. Dowiadujemy się, że 11,6% Europejczyków posługuje się swym pierwszym obcym wyuczonym językiem, a 3,2% drugim obcym wyuczonym językiem do kontaktów z własnymi rodzinami. Skþd coś podobnego pojawia się w owym raporcie, jeśli wiemy, że zaledwie 2% Europejczyków zmieniło swoje miejsce zamieszkania przenoszþc się ze swego państwa? Tymi “obcymi” językami sþ arabski i turecki, dla których w raporcie nie znajdujemy definicji. Nie wiemy, czy sþ one traktowane jako języki europejskie, czy jako języki Europejczyków. W ankietach pojawiajþ się sugerujþce odpowiedź pytania, jak na przykład, czy angielski winien być powszechnym środkiem komunikacji w Europie? Szczytem głupoty i rasizmu jest pytanie: czy uważa Pan/Pani, że musimy wziþć w obronę nasze języki przed językami nowych krajów członkowskich. Można postawić pytanie co do sensowności opracowania i publikacji tego raportu, a co za tym idzie co do sensowności wydawania pokaźnych sum na tego typu opracowania, skoro raport nie wnosi nic ponad to, co już wiemy o sytuacji jêzykowej Europy, nie mówiþc o braku jego objektywności i o absurdalnych konkluzjach.
https://doi.org/10.1075/lplp.27.1.03zel