The Politics of Philippine National Language Policy

BUOD Ang Pulitika ng Patakarang Wikang Pambansang Pilipino May kasaysayan mula sa katapusan ng dating siglo ang asikaso sa aspektong pamamahaging tungkulin ng wikang pagbabalak. Ang mag tunggalian sa pagitan ng mga grupong may iba't-ibang wikang kapakanan ay nagkaroon ng malubhang isyung pampulitika at panahon ng mga debate ng sinusulat any Konstitusyong Pilipino noong 1935. Namatiling kontrabersyal ang katuturang naaalinsunod sa batas ng bagong katu-tubong wikang pambansa, isang Tagalog na uring gawin alinsunod sa pamantayan at mula sa 1959 na tawaging "Pilipino." Naging resultang mula sa itong pagtatalo ang kawalan ng pagbabatas na maaaring bawasanan ang kahalagahan ng Ingles at dag-dagan ang kahalagahan ng Pilipino. Pinatay ng pagpapataw ng batas marsyal noong 1972 ang Kongresyong sagwil laban sa mga paraan para sa dagdagan ang tungkulin ng Pilipino hinggil sa Ingles at sa mga iba't-ibang katutubong wika; sa ganyan paraan itinatag ng pangasiwaang Marcos na batas marsyal ang munang mahalagang ganyang patakaran noong 1973. Nagkaroon, at mayroon pa ngayon, kakaunting pangetno-puli-tikang paglaban mula sa mga kalaban ng wikang Pilipino kontra sa itong bagong kapa-taran, kahit na nagkaroon malakas na paglaban mula sa kanila laban sa isang higit na mahinang wikang Pilipinong patakaran bago 1973. Gayon man, noong panahon ng di pa natatagalang ilang taon, humihina ang pamahalaang sandigan para sa kanyang sariling maka-wikang Pilipinong patakaran, kahit na hindi parang di-matagumpay ito. At iba, hindi kasiyasiya ang kaunlaran patungo sa pagbabawas ng tungkulin ng Ingles sa mga mahalagang pambansang dominyong wika. Tila, kahima't sa panahon ng batas marsyal na mga taon hanggang katapusan ng 1980 nagkaroon kakaunting pantra-disyong pampulitikang tunggalian ukol sa patakarang wikang pambansa, hindi pa linutas ng Pilipinas ang isyung pamamahaging tungkulin niyang mga wika. RESUMO La politiko de la demando pri filipina nacia lingvo Oni atentas la demandon de la aljuĝo de roloj al apartaj lingvoj, en la filipina lingvo-planado, jam ekde la fino de la 19a jarcento. Luktoj inter lingvaj interesgrupoj igis grava politika demando okaze de debatoj pri la reverkado de la filipina Konstitucio de 1935. La leĝaj normoj de la aljuĝo de lingvaj roloj, starigitaj far tiu dokumentoj, restis kontroversiaj, kaj tiu kontroversio rezultigis mankon de farado de legoj, kiuj estus povintaj praktikigi pli gravan rolon de la indiĝena oficiala lingvo — la pilipina, kiu baziĝas en la tagala, tiel malpliigante la dependon de la angla. Oni superis la leĝan barilon al rimedoj, celantaj pliigi la funkcian rolon de la pilipina, kompare al la angla kaj al la aliaj indiĝenaj lingvoj, kiam en 1972 oni proklamis staton de milita juro. Tio permesis al la registaro Marcos leĝigi la unuan vere signifan tiucelan politikon. La alineoj pri lingvo en la Konstitucio de 1973 ne atentis la sentojn kontraǔajn al la pilipina lingvo. Sed tio ne elvokis etnopolitikan kontraǔstaron de la tipo, kiu karakterizis la epokon antaù 1972, kiam la registara apogo de la pilipina estis multe pli malforta. Tamen, en la kelkaj pasintaj jaroj, la registara subteno de la propra, sajne promesplena poliktiko de antaùenigo de la pilipina per konkretaj pasoj, febliĝis, kaj estas seniluziiga la progreso al malpliigo de la rolo de la angla en gravaj sferoj de la lingvouzo en la lando. Sajnas ke, kvankam la jaroj de la Marcos-a milita juro dumtempe eble sen-politikigis la filipinan lingvodemandon, la demando restas ankoraù respondenda.